Μάρτυρας Συνείδησης.

 Η γλώσσα των αγαλμάτων 

οι ιστορίες ξεθωριάζουν σε ουλές,

ουλές επενδεδυμένες με ασήμι και θυμίαμα

πάνω στις πετρώδεις μορφές

με το πιο ζεστό χαμόγελο,

πάντα κρύο και ασυγκίνητο.

Περπατώ σε αυτό το μονοπάτι ένας απλός παρατηρητής. 

Βλέπω το φως σε ένα παράθυρο να αλλάζει στην άλλη άκρη του δρόμου. Ένας μοναχικός ξένος στο πεζοδρόμιο με προσπερνά. Μπορώ να ακούσω ένα αυτοκίνητο να περνάει στην πόλη από κάτω, σχεδόν ένας ψίθυρος ανάμεσα στους γρύλους. Είναι σχεδόν απαγορευμένο. Ως απαγορευμένος μάρτυρας απαγορευμένης ζωής 

μιας απαγορευμένης εποχής που είναι τόσο νεκρή,  αλλά τόσο ζωντανή. 

Παρακολουθώ με δέος καθώς η νύχτα συνεχίζεται ενώ ο κόσμος παραμένει στις άδηλες αναπνοές του.